Ο σεβασμός των ιερών και οσίων

Ο όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, αλλά και όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας, ήταν πολύ ευαίσθητοι σε ό,τι ήταν για τους άλλους ιερό. Το σέβονταν, γιατί δεν έχει το δικαίωμα κανείς να κλονίζη ή να γελοιοποιή τα θεμέλια πάνω στα οποία στηρίζει την ζωή του κάποιος άλλος. 

Ο μακαριστός γέροντας Παΐσιος μας διηγείτο, ότι κάποτε, όταν ήταν στην έρημο του Σινά, είδε από μακριά στο δρόμο του μια μουσουλμάνα που προσευχόταν. Προσπάθησε, λοιπόν, να περάση απαρατήρητος από το σημείο εκείνο του δρόμου, ώστε να μη την ενοχλήση στην προσευχή της.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεχόταν τον θεό της, αλλά ότι σεβόταν την ευλάβειά της.

Η κίνηση του ανθρώπου προς τον Θεό, με όλες τις εκδηλώσεις της, είναι ιερή και απαραβίαστη, γι’ αυτό χρειάζεται τον σεβασμό όλων των εκφάνσεών της. Για μας τους Ορθοδόξους Χριστιανούς ο Σταυρός, τα λειτουργικά σκεύη, το σχήμα των Ιερέων και των Μοναχών αποτελούν βασικά στοιχεία της λατρευτικής ζωής μας, έχουν μάλιστα περάσει από την εκκλησιαστική και στην εθνική μας παράδοση περιβεβλημένα με την ευλάβεια του λαού. Γι’ αυτό τον λόγο η διακωμώδηση αυτών των ιερών μας συμβόλων, μέσα στο πνεύμα της καρναβαλιστικής σάτυρας, δηλώνει έλλειψη πνευματικής ευαισθησίας. Είναι μια πράξη που δεν σέβεται την συνείδηση και την πίστη των ανθρώπων που ελπίζουν στον Θεό και μετέχουν στα μυστήρια που τελούνται με την χάρη της ιερωσύνης και τον τύπο του Τιμίου Σταυρού.

Εκτός αυτών η διακωμώδηση των ιερών και οσίων έχει σαφώς αντιεκκλησιαστικές συνέπειες στο πολύ πλήθος· το εθίζει να μην ευλαβείται τα σύμβολα της σωτηρίας του. Κάνει μια αντικατήχηση. Αφαιρεί τον σεβασμό και εισάγει την θρασύτητα και την αυθάδεια. Έτσι η σάτυρα, όταν εισβάλει στον ευαίσθητο χώρο της πίστεως, οδηγεί σε έναν εκβαρβαρισμό του ήθους. Είναι ίσως δύσκολο σε κάποιους να το κατανοήσουν, όμως η κριτική εκκλησιαστικών προσώπων και προβλημάτων δεν μπορεί ποτέ να έχη την μορφή της σάτυρας, αν φυσικά θέλουμε να λέμε ότι μας ενδιαφέρει το πολιτιστικό επίπεδο του λαού. Η κριτική απαιτεί αγάπη και σεβασμό. Η αναξιότητα, για παράδειγμα, ενός Κληρικού δεν μας νομιμοποιεί να διασύρουμε το σχήμα του, αυτό που υποτίθεται ότι θέλουμε να υπερασπισθούμε από τον ανάξιο φορέα του. Αν το κάνουμε αυτό σημαίνει ότι έχουμε πρόβλημα με το σχήμα, οπότε είμαστε ανειλικρινείς, όταν διατεινόμαστε ότι ως Χριστιανοί κρίνουμε ορισμένα κακώς κείμενα.

Ο πολιτισμός πάντως δεν προχωρεί μπροστά με εκδηλώσεις που γίνονται για να νομιμοποιούνται οι εκτροπές. Ο πολιτισμός απαιτεί διανοητικούς, πνευματικούς και σωματικούς ιδρώτες για να προχωρήση. Και προ παντός απαιτεί από τον πολιτιστικό φορέα να είναι ευαίσθητος απένατι σε ό,τι για κάποιους ανθρώπους είναι ιερό.

π. Θ.Α.Β.