Ο Άγιος Νεκτάριος «η αγιωσύνη της ψυχής του»

Του Σεβ. Μητροπολίτου Νικοπόλεως κ. Μελετίου

Είχε περάσει ένα εξάμηνο από την κοίμησή του και την ταφή του. Και έτέθη το ζήτημα: Να του φτιάξουν τον τάφο «όπως έπρεπε». Με μάρμαρα.

Αλλά η Ήγουμένη του μοναστηριού, η Γερόντισσα Ξένη, δεν δεχόταν. Έκανε την σκέψη:

— Έξι μήνες μετά την ταφή; Όχι. Θα βρωμάει! Και είχε δίκιο.

Αυτό ήταν φυσικό. Και γ ι’ αύτό επέμενε. Χωρίς να λέγει το «γιατί».

Και να, εμφανίζεται ο άγιος Νεκτάριος σε μία μοναχή, αδελφή της Μονής, και άρχίζει η συζήτηση:

— Τί κάνεις, τέκνον;

— Δι’ εύχων Σας, καλά, πάτερ!

— Σκύψε να σε σταυρώσω. 

Και την έσταύρωσε.

— Τι κατάλαβες; Μυρίζω;

— Όχι, πάτερ.

— Μήπως βρωμάω;

— Πως μπορεί να βρωμάτε πάτερ; Ποιός λέγει τέτοιο πράγμα;

— Η Γερόντισσα το λέει.

— Ποιά Γερόντισσα;

— Η Γερόντισσα Ξένη, η Ηγουμένη.

Και μετά ερώτησε πάλι:

— Κύτταξέ με, τέκνον. Μου λείπει τίποτε; Δεν είμαι ολόκληρος;

— Ό λ ό κ λ η ρ ο ς είσαι, πάτερ.

Η Μοναχή διηγήθηκε το όραμά της στην Ήγουμένη. Και εκείνη κατάλαβε. Και ο τάφος άνοιξε.

Και όχι μόνον το λείψανο του αγίου ΔΕΝ βρωμούσε, αλλά άντίθετα Μ Ο Σ Χ Ο Β Ο Λ Ο Υ Σ Ε Ο Λ Ο Κ Λ Η Ρ Ο.

Η αγιωσύνη της ψυχής του, είχε πλημμυρίσει και το χοϊκό του σώμα.

Έτσι δοξάζει ο Θεός τους δούλους Του. Και από τότε, (ποιός δεν το ξέρει;), ο Θεός δοξάζει τον Δούλο Του άγιο Νεκτάριο όλο και πιο πολύ. Κάνοντας ΔΙ’ ΑΥΤΟΥ άπειρα θαύματα.

Περιοδικό Ο ΠΟΙΜΗΝ

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ

ΕΤΟΣ ΟΣΤ’-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2011-ΑΡΙΘ.11

Πηγή