Η αγία μας Εκκλησία τιμά τη μνήμη του οσίου Μαξίμου του Ομολογητού, σπουδαίου πατέρα και διδασκάλου της Εκκλησίας, της Αγίας Ειρήνης της Βασίλισσας της μετέπειτα οσίας Ξένης Μοναχής και του οσίου Σέριδος ηγουμένου Μονής στη Γάζα.
Επίσης, σήμερα εορτάζουμε την απόδοση της εορτής της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.
Ο Όσιος ηγούμενος Σέριδος υπήρξε εξαίρετος ασκητής και ενάρετος άνθρωπος. Ένεκα των σπουδαίων αρετών του αναδείχθηκε
καθηγούμενος του μεγάλου κοινοβίου, που βρισκόταν κοντά στη Γάζα, όπου διέλαμψαν με τον ασκητικό τους βίο, ο Βαρσανούφιος με τον μαθητή του Ιωάννη, καθώς επίσης και ο μέγας αββάς Δωρόθεος.
καθηγούμενος του μεγάλου κοινοβίου, που βρισκόταν κοντά στη Γάζα, όπου διέλαμψαν με τον ασκητικό τους βίο, ο Βαρσανούφιος με τον μαθητή του Ιωάννη, καθώς επίσης και ο μέγας αββάς Δωρόθεος.
Η Αγία Ειρήνη έζησε τον 12ο αιώνα μ. Χ. και ήταν κοσμημένη με ποικίλες αρετές. Αυτό το παρατήρησε ο βασιλιάς Αλέξιος ο Κομνηνός και έτσι την πάντρεψε με το γιο του Ιωάννη, τον επονομαζόμενο Καλοϊωάννη λόγω των πολλών του χαρισμάτων.
Η ενάρετη λοιπόν βασίλισσα Ειρήνη, ξόδευε απλόχερα σε φιλανθρωπικά έργα. Πήγαινε μάλιστα, μόνη και διακριτικά σε φτωχικές καλύβες, για να δώσει όχι μόνο χρήματα, αλλά και πνευματική ενίσχυση. Αξιοποίησε τις ευκαιρίες που είχε και έκτισε γηροκομεία και ξενώνες, και άφησε σ' αυτά μεγάλα χρηματικά ποσά για την ασφαλή και άνετη συντήρησή τους.
Στη συνέχεια όμως, η Ειρήνη δοκίμασε μεγάλες θλίψεις. Ο σύζυγός της σε μια εκστρατεία του στη Συρία το 1143 μ. Χ., πέθανε. Αργότερα το ίδιο συνέβη και με τα δύο από τα τέσσερα παιδιά της. Τότε η Ειρήνη, θέλησε να βρει ανακούφιση στις θλίψεις της μέσα στη μοναχική ζωή.
Έτσι, πήρε και τη συγκατάθεση του βασιλιά γιου της Μανουήλ, αποσύρθηκε στη μονή Παντοκράτορος, όπου και έγινε μοναχή, μετονομασθείσα Ξένη. Εκεί τη βρήκε ο θάνατος και την κήδευσαν με μεγάλη απλότητα, όπως η ίδια το επιθυμούσε. Διότι λίγο πριν πεθάνει έλεγε, ότι «η βασίλισσα Ειρήνη είχε πεθάνει προ πολλού», και δεν έμενε πλέον παρά μόνο η μοναχή Ξένη.
Υπάρχουν άνθρωποι, ίσως και ανάμεσά μας, που αφιερώνονται κυριολεκτικά ως φωτεινές λαμπάδες στην άσκηση, την προσευχή και την απόλυτη αφοσίωση στο θέλημα του Θεού. Αυτοί είναι το αλάτι του κόσμου, αυτοί είναι η παρηγοριά των ανθρώπων και οι συμπαραστάτες τους στο θρόνο του Θεού.
Σύμφωνα με τον όσιο Μάξιμο των ομολογητή, που επίσης εορτάζουμε σήμερα, δεν είναι ο τόπος αλλά ο τρόπος της ασκήσεως. Άρα, ο άνθρωπος που έχει συνείδηση και ευαισθησία, όπου κι αν βρίσκεται επιτελεί τη δική του προσπάθεια, συμμορφούμενος με το θέλημα του Θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου