Ἔλεγε ὁ πατέρας Πορφύριος ὅτι ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ἐπιδιώκει νὰ γνωρίσει τὴν ἁμαρτωλὴ καὶ ἠθικὰ πτωχή του κατάσταση, γιὰ νὰ γίνεται ταπεινὸς καὶ νὰ γίνεται συμπαθὴς πρὸς τοὺς ἄλλους ἁμαρτωλούς.
Γι᾿ αὐτὸ κι ὁ Χριστὸς ἔλεγε ὅτι οἱ πόρνες κι οἱ τελῶνες ἔχουν, διὰ τῆς μετανοίας καὶ τῆς ταπεινώσεως, τὸ προβάδισμα γιὰ τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ἔτσι καὶ ὁ Γέροντας δὲν ἤθελε νὰ ἀκούσει γιὰ τέτοιους ἁμαρτωλοὺς καμιὰ κατηγορία, γιατὶ ἔλεγε ὅτι οἱ πόρνες καὶ οἱ τελῶνες ποὺ ὀνομάζουμε, γιὰ τὸν Θεὸ εἶναι κλέπτες πιασμένοι, ἐνῶ ἐγὼ κι ἐσεῖς, μᾶς ἔλεγε, εἴμαστε ὅλοι κλέπτες ἄπιαστοι. Ὁ κλέπτης ὁ πιασμένος καὶ ταπεινωμένος, ἡ πόρνη ἡ γνωστὴ καὶ ντροπιασμένη, ἡ ταπεινωμένη κι ἡ μετανοημένη εἶναι πολὺ ἀνώτερη ἀπὸ ἐμᾶς μὲ τὰ καλὰ ὀνόματα καὶ τὸν ἄγνωστο κι ἀμφίβολο βίο μας.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο “Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου